حالت وابستگي يا نسبي(ilgi durumu) : هر گاه بخواهيم اسمي را به اسم ديگر اضافه كرده و نسبت دهيم به عبارتي مضاف و مضاف‌اليه بسازيم اين پسوند را به اسم اول اضافه مي‌كنيم. عملكردي مانند نقش‌نماي اضافه«–ِ» در فارسي دارد (مانند كتابِ علي). اين پسوند پس از پسوندهاي جمع و ملكي (در صورت وجود) قرار مي‌گيرد و به صورت زير است:

همراه با ضماير شخصي به صورت زير مي‌باشد (در اين حالت پسوند ملكي اضافه‌ مي‌شود) كه ضماير ملكي را

 مي‌سازند.

پسوند هاي حالت (durum ekleri) : بعضي از پسوندها دو حالت و بعضي چهار حالت دارند كه استفاده از هر كدام از حالت‌هايي كه خواهد ‌آمد طبق هماهنگي واكه‌اي و هماهنگي صامتي مي‌باشد.  همچنين پسوندهايي كه با صامت آغاز مي‌شوند نرم‌شدن صامت در آنها اتفاق مي‌افتد. جهت جلوگيري از تكرار اين موارد ذكر شد تا در هر پسوند به اين موضوع اشاره نشود. براي ديدن اين موارد به مطالب مرتبط در پايين مراجعه كنيد.

1- حالت ساده (yalın durum): اسم در اين حالت هيچ پسوندي ندارد، اما مي‌تواند پسوند ملكي يا پسوند جمع داشته‌باشد، مانند كلاس sınıf، بچه çocuk، كار iş، زبان‌ها diller.

 در تركي پسوند هاي حالت به 6 بخش تقسيم مي شوند:

اسم مفرد (tekil ad): اسمي كه بر يك شخص، چيز يا يك مفهوم دلالت كند، مفرد است.

جمع (çoğul ad): حداقل بر دو شخص، چيز يا مفهوم دلالت كند. پسوند جمع (çokluk eki) در تركي –lar/-ler است. استفاده از آن طبق قانون هماهنگي واكه‌اي اصلي است.